Issiz

İŞSİZ

Akşam olmak üzere,
Ayaklar yorgun yürümüyor,
Sanki sürünüyor.
Gözler fersiz,
Sanki de kapanacak.
Umutsuzluklar var,
Karmakarışık suratta.
Kapı, kapı dolaşmıştı,
Tüm ağaları,
Tüm patronları,
Tüm işverenleri.
Kimisi tatlıydı,
Kimisi sert,
Ama sonuç tek.
Bulamamıştı,
Bu gün de bir ekmek kapısı.
Ama bulmalıydı,
Mecburdu çünkü.
Yaşamak gerekli,
Çalışmaksa şart.
İş bulursa tabii.
Ama bulmalıydı,
Çünkü mecburdu.
Nasıl giderdi,
Şimdi eve.
Nasıl bakardı,
Karısının yüzüne.
Ne derdi,
Yolunu umutla bekleyen,
Masum yavrulara.
Ah bir iş bulsa,
Ah bir iş.
Nasıl çalışacaktı,
Canla başla.
Birden bakışları ilişti,
Bir aşçı dükkânına.
Girdi içeri ümitsizce.
Karşıladılar onu,
Namlı şanlı törenle,
Yolunacak bir kaz diye.
Ne istersin diye sordular,
Şatafatla.
Durdu önce,
Sonra düşündü,
Sonra fısıldadı
-İş istiyorum,
Sonra haykırdı
—İŞ İSTİYORUM.
Bizde o yok dediler,
Bizde değil
Memlekette kalmadı dediler.
Biliyordu aslında,
Bunun böyle olacağını.
Kim bilir, bu kaçıncı hüsran,
Kaçıncı yıkılıştı.
Bilmiyordu, unutmuştu.
Ama umut işte.
Düştü gene yollara,
Sessiz ve mahzun,
Arşınladı sokakları.
Daldı düşüncelere yeniden.
Gözleri parladı birden,
Suratı karıştı,
Korku dolu bir düş
Görüyordu sanki.
Kendiside korkmuştu,
Düşündüğü şeyden.
Soymak istemişti bir yeri,
Veya ihtiyaçlarını çalmayı.
Ne olurdu sanki
Kötüydü sonu.
Ya yakalanmazsa?
Yok! Yok! Olamazdı,
Yenmeliydi bu düşünceyi.
Dayanmalıydı,
O meçhul zamana kadar.
Birden gözlerinde,
Çaktı şimşekler,
Güller açtı sanki
Karmakarışık suratında.
Gözlerini dikmişti karşıya,
Pırıl, pırıldı,
Göz bebekleri.
Karşıda bir kahvehane,
Kocaman camlar.
Cam da bir tabela,
Tabela da bir yazı,
İçini titreten bir yazı.
ÇIRAK ARANIYOR.
Dalgın genede,
Şüpheci ve korkak.
Alırlar mıydı acaba?
Kabardı yüreği,
Ağzından çıkacakmış gibi.
Alırlar mıydı acaba?
Alırlardı belki.
Yazmışlar ya tabelaya,
Ya bulmuşlarsa birini?
Ya almazlarsa?
Ya almazlarsa?
Orhan Ocak
11–12–1975 Ağlarca

TOPLUMSAL ŞİİRLER Sayfasına dön