Olen sevgiliye siirler
ÖLEN SEVGİLİYE -1-
Seni arıyorum beraber gezdiğimiz yerlerde.
Gözümden akan yaşlar, dökülüp ıslatıyor,
El ele oturduğumuz ağaçların altını.
Ve gelip doyasıya ağlıyorum kabrinde.
Toprak olmaya yüz tutmuş kemiklerine,
Duyurmak istiyorum kalbimin feryadını.
Geceleri uzun uzun ağlayarak,
Duyurmak istiyorum sana,
Sensiz yaşamanın ızdırabını.
Bazen, darılırdık birbirimize şakadan,
Yanaklarına kondurduğum bir öpücük,
Sıyırırdı bizi dargınlıklardan,
Sensizliğin çekilmediği bu dünyada,
Bunları anıyorum kabrin başında.
Bugün elimde bir kazma bir kürek,
Mezarımı kazmaya geldim yanı başına
Yaşayamadık, kavuşamadık bu dünyada,
Yanına uzanıp seni sarmaya geldim.
Orhan OCAK
ÖLEN SEVGİLİYE -2-
Ufukta doğan güneşle beraber,
Sensiz geçecek, bir gün başlıyor.
Bu gün yine arayacağım seni,
Otların yeşerdiği kabrin başında.
İnsanlar yine gülüp eğlenecekler,
Dünya sürdürecek yaşantısını, sensiz.
Ağlayan, üzülen bir ben olacağım,
Gelip diz çökerek kabrin başında.
Hatırlamayacak hiç kimse seni,
Unutulurken insanlarca büyük aşkımız,
Daha fazla alevlenecek benim kalbimde.
Ve gene gelip diz çökeceğim kabrin başında.
Nihayet ufukta güneş kaybolacak.
Sensiz geçen bir gün son bulacak.
Başlayacak birlikte olacağımız bir gece.
Sabaha karşı bırakacağım seni yine kabrine.
Orhan ocak
ÖLEN SEVGİLİYE -3-
Koca bir yıl geçti, yeni bir yıl geldi.
Benim için yeni acılar getiren.
Senin mezarındaki kemikleri biraz daha çürüten,
Başkaları için umutlar dolu bir yıl.
Hesaplamıştık senle, bundan iki yıl öncesi,
Bu yıl ikinci çocuğumuz olacaktı.
Kız olursa, Emel erkek olursa Ümit olacaktı adı.
Oysa sen kara toprakta, bense yaşayan ölü.
Mezarını kar kaplamış her taraf bembeyaz.
Seni beyaz bir gelinlik içinde görmekti,
Benim bu dünyadaki en büyük emelim,
Beyazların içinde gördüm ama gelinliğin değil.
Bürünmüştün o gün beyaz bezden kefenine.
Gidiyordun gidenlerin geri gelmediği yere.
Bana da o gün beyazlar giydirdiler.
Ama damatlık değil deli gömleğiydi onlar.
Gecelerin ADAMI
ÖLEN SEVGİLİYE -4-
Bu gün yine seni andım doyasıya,
Otların solmaya yüz tuttuğu mezarında.
Suladım onları, akan gözyaşlarımla,
Doyasıya ağlayarak mezarının başında.
Yattığın yerden kalkmanı bekledim,
Mezarının toprağını doyasıya kokladım.
Sensiz bir dünyada yaşadığım için,
Doyasıya ağladım mezarının başında.
Sensiz gülebilir miyim sanıyorsun?
Yaşayabilir miyim bu yalan dünyada.
Yalnız kalmanın verdiği büyük acıyla,
Doyasıya ağladım mezarının başında.
Yanına uzanıp ta ölmek istedim.
Seni benden alan kaderi lanetledim.
Sana kavuşmak için ölemediğimden,
Doyasıya ağladım mezarının başında.
Orhan OCAK
1974 Kasım Siirt